Eigenlijk ben ik een nep-blogger. Spaansbenauwd krijg ik het er soms van. Van de trends, de verwachtingen, de aandacht, de kritiek, de hippe events en de druk. Het liefst zit ik gewoon de hele dag stukkies te typen in mijn joggingbroek op de bank terwijl ik tussendoor wat gerechtjes kook die ik binnen 5 minuten op de foto kiek. Want geloof mij, meer aandacht aan die foto’s schenk ik niet. Daar heb ik trouwens weleens een mail over gehad. Met de boodschap “of ik niet wat meer aandacht aan mijn foto’s kon schenken”. Naar die tekst heb ik een minuut of 5 zitten staren en besloot toen dat deze beste meneer geen enkel idee had hoe mijn dagen eruit zien en dat ik geen fotograaf ben, maar “stukkies tikker”. En niet geheel onbelangrijk, dat smaak bij mij altijd belangrijker is dan het plaatje. Foto’s kunnen nog zo mooi zijn, maar als jullie ruk recepten van mij krijgen dan houdt het natuurlijk snel op met deze blog.
Toen mijn blog zo’n twee jaar geleden begon te groeien had ik nooit kunnen bedenken waar ik vandaag sta. Mensenlief, jullie bezoeken met z’n allen zo’n 80.000 keer per maand mijn blog. Dan zal ik vast wel iets goed doen, maar het levert ook onzekerheden op. Want als je gaat groeien, vinden er ook veranderingen plaats. Ergens zal je ook een keer geld moeten gaan verdienen, maar hoe doe je dat zonder je geloofwaardigheid te verliezen? Een van de dingen waar ik dagelijks mee worstel. De mening van een blogger is er natuurlijk maar een. Daar kan ik jullie mee inspireren, maar dat wil niet zeggen dat mijn mening heilig is. Sterker nog, ook ik kan ernaast zitten. Zelfs dat is niet erg, zolang alles wat ik hier publiceer maar wel op waar- en echtheid berust. Dan pikken jullie er maar uit wat voor jullie interessant is en waarmee je je eigen keuzes kunt maken. Mensen inspireren. Met echte verhalen, heerlijke recepten en oprechte tips. Dat is de ziel van Francesca Kookt en dat is waar ik voor ga.
Daarom schrijf ik ook deze blog.
Om voor eens en altijd uit te leggen wat je hier wel en niet mag verwachten.
Regel 1: blogs komen alleen online als ik er zelf enthousiast over ben. Zelfs als ik ervoor word betaald. Er komen af en toe gesponsorde artikelen voorbij, dat is waar ik deels van leef. Deels is trouwens wat overdreven, want als je de tijd afzet tegen de inkomsten dan verdien ik maar een paar euro per uur, dus eigenlijk kan ik net zo goed weer in de horeca gaan werken als 15-jarige. Maar dat terzijde. Ik werk alleen mee aan gesponsorde artikelen als ik achter het onderwerp sta en volledige eindredactie heb. Anders niet. Dat is een belofte die ik niet zal breken. Zo ook met restaurant- en productreviews. Natuurlijk word ik uitgenodigd en krijg ik gratis producten toegestuurd. Sterker nog, de postbode ziet mij net zo vaak in mijn joggingbroek als The Mr. Maar als ik niet enthousiast ben, dan komt het niet op de blog. Nog een belofte.
Regel 2: ik blog niet over trends, maar over balans en genieten. De foodtrends vliegen je om de oren de laatste jaren en ik word er af en toe een beetje moe van. Als ik alle verhalen moet geloven dan word ik niet oud met mijn eetpatroon. Daar geloof ik niet in, ik geloof wel in balans en koken met pure producten. Gewoon weer echte groenten en fruit eten, zelf koken, alles met mate en bewuste keuzes maken die echt niet altijd biologisch hoeven te zijn. Ik leef volgens de 80/20 regel en soms is het 70/30 als ik zin heb in nog een stuk taart met suiker. Je vindt hier blogs over kokosolie, quinoa en detoxen, omdat ik het allemaal heb uitgeprobeerd. Die kokosolie vind ik nog steeds top, quinoa ben ik wat voorzichtiger mee geworden omdat ik er moeite mee heb dat hele volksstammen niets meer te eten hebben omdat wij quinoa tot trend van het jaar hebben uitgeroepen en van detoxen word ik ongelukkig. Verder doe ik ook niet aan pizzabodems van bloemkool en mag mijn peuter gewoon brood (ja, van tarwe) eten. Omdat het past in onze levensstijl waar balans is. De peuter eet maximaal 2 (echte) boterhammen per dag en die (echte) pizza eten we misschien 1 keer in de 4 weken. Op slowjuice sapjes ben ik trouwens wel gek, maar dan alleen als er een juiste balans is tussen de groente en fruit. Want ik heb geen idee waarom ik een sapje van boerenkool, biet, komkommer en andijvie zou willen drinken als het qua smaak niet te drinken is. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Regel 3: ik ga geen filmpjes maken over wat ik de hele dag doe. Een tijdje terug had ik weer zo’n benauwd momentje. “Je moet filmpjes gaan maken…” piepte mijn inner voice. Nou, ik heb het uitgeprobeerd hoor. Er staan, in mijn ogen, 2 gedrochten van filmpjes op YouTube. En ik heb stiekem ook een filmpje gemaakt waarbij ik mezelf de hele dag heb vastgelegd. Die heb ik vervolgens ook weer heel hard gedelete. Met alle liefde wil ik jullie een kijkje geven in mijn leven. Daar tik ik dan wel stukkies over, met een paar plaatjes erbij. Dat is wie ik ben. Ben trouwens wel met een idee bezig voor filmpjes, maar dan met een hele andere insteek. Daar kom ik vanzelf op terug.
Regel 4, of nee…dit is geen regel, maar een missie: uiteindelijk hoop ik een steentje te kunnen bijdragen aan onze voedseltoekomst en vooral die van onze kinderen. Linksom of rechtsom, we hebben echt nog steeds te kampen met een groot probleem. Mijn generatie en ook een stukje van de generatie daarvoor is vergeten wat het is om echt te koken. En daarmee bedoel ik niet dat je 3 uur in de keuken moet staan om een culinair gerecht op tafel te toveren. Nee, gewoon koken. Pastaatje maken met verse groenten, vers soepje, stukje vlees met gewokte groenten, een fijne ovenschotel enzovoort. Gewoon echt koken, waarbij we alle pakjes, zakjes en kant-en-klaar producten zoveel mogelijk links laten liggen. Vooral voor onze kinderen is dit zo ontzettend belangrijk. Dat ze van jongs af aan leren wat echt voedsel is, dat je daar heerlijke gerechten mee kunt maken en van kunt genieten. Dat is waar ik dagelijks mee bezig ben en jullie maken mij niet gelukkiger dan wanneer ik een mailtje lees met de boodschap dat ik echt een verschil heb kunnen maken aan de eettafel.
In ons kleine landje zijn er inmiddels honderden foodblogs te vinden. Gelukkig maar, want iedereen heeft zijn eigen stijl en niche. Ik geniet er zelf van om andere blogs te lezen, me te laten inspireren door gerechten, wel leuke filmpjes te bekijken en af en toe ook in discussie te gaan over bepaalde voedingsonderwerpen. Dat houdt me scherp. Werd ook tijd om mijn belofte aan jullie weer eens scherp te krijgen.
Zo, je kan het maar kwijt zijn. En nu ga ik een echte pizza eten. Met rode wijn.
PS Ook voor eens en voor altijd: nee, ik tel geen calorieën en die komen ook niet hier op de site.
Volg Francesca Kookt! ook op Facebook, Twitter, Google+, Bloglovin’ of Instagram.
