Hij kan lopen en snel ook. Een paar dagen voor zijn eerste verjaardag stond hij op en is nooit meer gaan zitten. Meneertje weet precies waar alles te vinden is. Zodra hij de keuken inloopt en al ‘etuh’ vragend rondstapt, weet ik al hoe laat het is. Nu moet er echt snel iets te eten op tafel worden getoverd, want anders is het oorlog in huis. Terwijl ik mijn superkrachten oproep, worden er in mum van tijd keukenkasten opengetrokken en vliegen de potjes nootmuskaat en gerookt paprikapoeder me om de oren. Ja moppie, mama had al door dat je wilde eten.
In de ideale wereld had ik ’s middags al gekookt en had ik mijn dreumes een bordje zelfgemaakte en in stukjes gesneden pasta met veel groenten voorgeschoteld. In mijn wereld loop ik nog in joggingbroek met ongekamde haren, is de woonkamer en keuken ontploft, de laatste nog van gisteravond, en staat er niets te pruttelen op mijn inductieplaat. “Nep-foodblogger ben ik”, zeg ik hardop tegen mezelf in het spiegelbeeld van mijn glimmende ovendeur. Ik doe echt zo mijn best, maar het lijkt wel alsof ik de hele dag achter mijn dreumes en de feiten aanren. Het geplande recept van vanochtend staat nog steeds niet online, en die van gisteren ook niet trouwens. Ik heb geen idee waar de voetbalkleren van mijn oudste liggen. Of was het judo, welke dag is het eigenlijk? Mijn liefde wil echt heel graag schone boxershorts en mijn mailbox stroomt over van uitnodigingen voor persevents waarvoor ik vast weer tijd heb in 2019.
Ik loop naar de voorraadkast en open een bakje Ella’s Kitchen Kip Curry en ben blij dat de vader van Ella ooit heeft bedacht dat moeders geen superhelden zijn en soms gewoon echt geen tijd hebben om te koken. Zelfs al zijn ze foodblogger, schrijven ze Eetkalenders en hebben ze ook een boek over de culinaire opvoeding van kinderen geschreven. Dat boek schreef ik in de tijd dat mijn grote zoon opgroeide en die was de rust zelve. Nog steeds trouwens, zelfs als zijn broertje een chuckie-aanval heeft. Wat een verschil met nummer twee. Mijn kleine knuffelbeer die alles in zijn leventje met volle overtuiging doet. Het houdt ons de hele dag bezig en mijn leven is daardoor echt anders geworden. Niet minder, niet slechter, niet vervelender, maar gewoon anders.
Mijn veranderde leven heeft ook invloed op wie ik ben als foodblogger. Mijn blog is nou eenmaal een weergave van mijn leven. Zo was het toen ik bijna 6 jaar geleden begon en zo is het nu nog steeds. Ook al is de boel een tikkeltje ontploft qua bezoekersaantallen in al die jaren. Ik kan wel leuk roepen dat ik uren achter het fornuis sta om recepten te testen, maar daar is gewoon geen klap van waar. Ja natuurlijk plan ik kookdagen in als de jongeheren op school en de opvang zijn, maar in het dagelijkse leven ben ik gewoon een knetterdrukke mama die echt niet langer dan 30 minuten (of 10 minuten als er een schreeuwende dreumes aan mijn rechterbeen hangt) heeft om het avondeten op tafel te toveren.
Vroeger kon ik nog weleens pretenties hebben. Kakelde ik over ambachtelijk, de kaasboer 20 kilometer verderop en de zaterdagmiddag die ik gebruikte om urenlang boodschappen te doen. Nu lach ik om mezelf, ben ik zielsgelukkig met de thuisbezorgdiensten van supermarkten en andere versleveranciers, maak ik strakke weekmenu’s waarin geen seconde verspild word en snap ik het misschien eindelijk. Zo vlak voor mijn veertigste (ja jongens, ik word 40 dit jaar) begin ik me met de week minder druk te maken en is het goed zo.
Wat betekent dat voor jullie? Nou, dat er nog steeds lekker gegeten wordt hier op de blog, maar dat er ook recepten bij gaan komen die wat makkelijker worden. Dat ik zélfs bepaald heb dat de gerechten van de nieuwe Eetkalender 2019 allemaal binnen 30 minuten bereid moeten kunnen worden (oké, exclusief oventijd, want in die tijd kun je perfect de keuken opruimen en een wasje draaien weet ik nu uit ervaring). Geen zorgen, ik stap echt niet over op kant-en-klaarspul, maar ook ik bestel gewoon weleens een pizza in een doos en ik schaam me daar geen seconde voor. Het leven is al druk genoeg, we leggen onszelf zoveel op en laat die dagelijkse maaltijd nou een moment van plezier en genieten zijn. Of je nou 10 minuten of 2 uur in de keuken hebt gestaan. Wel zoveel mogelijk gekookt met verse producten, en met een stukje duurzaamheid in je achterhoofd, maar zonder die lastige pretenties.
Dat wilde ik eens kwijt. Als bloggende mama, in plaats van alleen een foodblogger. Die twee werelden hebben zoveel met elkaar te maken dat ik ze niet los van elkaar meer kan zien. Als ik weer eens ergens tegenaan loop zal ik dat daarom ook delen hier, van de ene mama naar de andere mama (en papa). Ik snap je, ik voel je, ik maak het dagelijks mee…we doen allemaal ons best en als het een dag niet lukt met koken dan is het ook goed. Dat lijkt me voor deze keer de perfecte afsluiter van mijn verhaal.
Liefs, Francesca
