Er zijn momenten dat zelfs ik niet eet. Vorige week donderdag was er een van. Na een mooie dag met food-collega Kim in Apeldoorn hoorden we flarden van een nieuwsbericht op de radio. Een vliegtuig, neergestort, vanaf Amsterdam, boven Oekraïne…we waren gelijk stil. Alles wat daarna gebeurde is al gezegd, gehoord of gelezen. Een zwarte dag mondde uit in een gitzwarte week.
Vandaag is het dag van nationale rouw. Rond 16.00 uur vanmiddag komen de eerste slachtoffers eindelijk thuis bij hun familieleden en vrienden. Ik kan me niet voorstellen hoe diep de krater is die geslagen is in hun emoties. Als zelfs ik als volslagen vreemde toekijkend vanaf de zijlijn al menig maal een traantje heb moeten wegpinken. Hoe moet het dan voor hen zijn. 298 vrouwen, mannen, geliefden, vaders, moeders, opa’s, oma’s, vrienden, vriendinnen, gezinnen en kinderen hebben dit niet mogen overleven. Het voelt onwerkelijk, onmachtig en daarom zo belangrijk om er als land gezamenlijk om te rouwen. Uit respect voor de slachtoffers en nabestaanden.
Natuurlijk moet er vandaag ook gegeten worden, maar dat kan wel een dagje wat gematigder. Zonder te brullen hoe lekker, geweldig of te gek iets smaakt. Dat doen we morgen weer.
